Πριν 20 χρόνια, όλοι μιλούσαμε για το “Pulp Fiction”. Η αφηγηματολογία και η εναλλακτική ματιά του Quentin Tarantino ξέφυγαν από τα όρια του cult και έγιναν παγκόσμια κατάκτηση της ποπ κουλτούρας. Παρέα πήγαινε και η “Misirlou” του Dick Dale, το τραγούδι που άνοιγε την ταινία, μετά το περίφημο “everybody be cool, this is a robbery”. 10 χρόνια αργότερα, η «Μισιρλού» ξανακουγόταν σε όλο τον κόσμο μέσα από την τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. 10 χρόνια μετά κι απ’ αυτή της την εμφάνιση, είναι μια ωραία αφορμή να θυμηθούμε –ή μάλλον να ανακαλύψουμε την ιστορία της.
Μισιρλού σημαίνει Αιγύπτια στα τουρκικά. Δεν είναι γνωστό ποιος ήταν ο αρχικός συνθέτης του κομματιού, αλλά κατά πάσα πιθανότητα πρόκειται για κάποιον πλανόδιο μουσικό πανηγυριών που πρωτοτραγούδησε το κομμάτι στις αρχές της δεκαετίας του 1910 κάπου στη Σμύρνη. Το θέμα των στίχων ήταν, κατά κάποιο τρόπο «απαγορευμένο», αφού μιλούσε για τη σχέση ενός Χριστιανού Έλληνα με μια Αιγύπτια Μουσουλμάνα. Ίσως γι’ αυτό και δεν τόλμησε κανείς να το ηχογραφήσει πριν το 1925. Ακόμη και τότε, αυτό συνέβη σε μια άλλη ήπειρο. Ο Τίτος Δημητριάδης, με τη βοήθεια της Columbia, ήταν ο πρώτος που παρέδωσε το ιστορικό κομμάτι σε βινύλιο.
Ακόμη πιο γνωστή έγινε η εκδοχή του 1927 από τον Μιχάλη Πατρινό και την κομπανία του. Ο Πατρινός, με τη σμυρναίικη προφορά του, ονόμασε το κορίτσι της ιστορίας «Μουσουρλού» και καθιερώθηκε ως ο στιχουργός του κομματιού, παρότι δεν ήταν αυτή η αλήθεια. Ως συνθέτης, μάλιστα, κατοχυρώθηκε νομικά ένας άλλος Έλληνας της Αμερικής, ο Νικ Ρουμπάνης, που το 1934 έδωσε την πρώτη ορχηστρική εκδοχή του κομματιού, αλλάζοντας το ρεμπέτικο, βαρύ στυλ των προκατόχων του, σε πιο γρήγορο, ανατολίτικο με ολίγη τζαζ, και φρόντισε να το κλειδώσει με πνευματικά δικαιώματα.
Πέρασαν τρεις δεκαετίες μέχρι η «Μισιρλού» να αλλάξει τελείως κοινό, φεύγοντας από τους τεκέδες και κατακτώντας τις καλιφορνέζικες παραλίες. Υπεύθυνος γι’ αυτό ήταν ο Dick Dale, ή μάλλον κάποιος fan του που σε μια συναυλία τον προκάλεσε να παίξει ένα τραγούδι ολόκληρο, χρησιμοποιώντας μία μόνο χορδή από την κιθάρα του. Για τον Dale αυτό ήταν παιχνιδάκι, αφού είχε λιβανέζικες ρίζες και το στυλ παιξίματός του είχε επηρεαστεί αρκετά από την ανατολίτικη μουσική. Η επιτυχία του Dale και η καταγωγή του από το Λίβανο, έκανε για πολλά χρόνια τον κόσμο στη Μέση Ανατολή να νομίζει ότι η “Misirlou” (πια) ήταν κάποιο άγνωστο, παραδοσιακό κομμάτι της περιοχής. Η δημοφιλία της μάλιστα εκτοξεύτηκε όταν το κορυφαίο surf rock συγκρότημα όλων των εποχών, οι Beach Boys, ζήλεψαν τη δόξα του Dale και έδωσαν μια δική τους εκδοχή του κομματιού το 1963, στο “Surfin’ USA”, το περίφημο, δεύτερό τους άλμπουμ.
Αξίζει να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη του τραγουδιού μέσα στο χρόνο. Ξεκινώντας από το 1925 και τον Τίτο Δημητριάδη:
Συνεχίζοντας με μια εκδοχή του Μιχάλη Πατρινού από το 1930:
Φτάνοντας στο 1934 και στο Νικ Ρουμπάνη:
Πηδώντας στο 1963 για τον Dick Dale και τους Del-Tones:
Αλλά και στους παρόμοιους Beach Boys της ίδιας χρονιάς:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου