Ένα από τα πιο κοντινά μέρη για μπάνιο της εποχής με τα πολλά προβλήματα αλλά και το πολύ κέφι.
"Ταυτόχρονα τόπος ιστορικής μνήνης, λόγω των απολυμαντηρίων.Αυτά που διακρίνονται στο βάθος πρέπει να ήταν τα ξύλινα παραπήγματα, απομεινάρια απο τους συμμάχους. Σ' αυτά βάζανε τους ταλαιπωρημένους πρόσφυγες για απολύμανση για να μη μεταδώσουν στην πόλη κάποιες αρρώστειες που ίσως να είχαν, όπως τύφο και τα ρούχα τους και ό,τι αντικείμενα κουβαλούσαν στον κλίβανο. Τα ρούχα τους κάποιες φορές βγαίναν σε σμίκρυνση οπότε οι άνθρωποι έμεναν γυμνοί και πολλοί πέθαναν εδώ από το κρύο και τις κακουχίες.
Τους κούρευαν με το ζόρι για υποτιθέμενες ψείρες, κάτι που γι αυτούς τους ανθρώπους ήταν πολύ ταπεινωτικό και κυρίως για τις γυναίκες. Εδώ έμεναν περίπου 2 εβδομάδες και στη συνέχεια τους μετακινούσαν σε άλλες περιοχές, σε αντίσκηνα ή κάποια παραπήγματα.
Η παραλία αυτή είχε δοθεί στους κατοίκους της Καλαμαριάς αλλά η Χούντα την έδωσε στον ΕΟΤ που έκανε την οργανωμένη πλαζ.Από τον ΕΟΤ πήγε στα χέρια της ΕΤΑ ( Ελληνικά Τουριστικά Ακίκνητα) και στη συνέχεια στο ΤΑΙΠΕΔ." (Πληροφορίες: Θωμαή Χρηστίδου, Παλιές φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης)
Υπάρχει ακόμα στάση Απολυμαντηρια, μόλις στρίψει το 5 & το 6 λεωφορείο από τη Χηλης στη Ν. Πλαστήρα.
"Στη φωτογραφία παρατηρούμε ότι δεν υπάρχουν ομπρέλλες θαλάσσης. Οι ομπρέλλες θαλάσσης με τη μορφή που τις γνωρίζουμε σήμερα, άρχισαν να εμφανίζονται συστηματικά στις παραλίες, μετά τα μέσα της δεκαετίας του 70, και ίσως λίγο αργότερα.
Υπήρχε αυστηρό πρόγραμμα από τις μανάδες για την ώρα που θα καθόμασταν στον ήλιο, με σταδιακή παράταση δυο λεπτά τη μέρα. Για τους πατεράδες ούτε κουβέντα γιατί ήταν συνήθως στη δουλειά, καθώς οι θερινές διακοπές ήταν κάτι αδιανόητο. Εμείς για διακοπές πηγαίναμε ομαδικά σε κατασκηνώσεις 2 με 3 βδομάδες και αυτό ήταν όλο. Ευτυχώς που υπήρχε και ο προσκοπισμός.
Για μπάνιο πηγαίναμε με τα πόδια στα κοντινότερα μέρη που ήταν όπως θυμάμαι τη δεκαετία του '60 ο Ναυτικός Όμιλος στα κοτόπουλα του Βάσου σήμερα, το Ταμαρίξ, το Νησάκι ή Καραμπουρνάκι κάπου στο ύψος του Ποσειδωνίου, η Παπαρούνα παρακάτω που ήταν το τελευταίο μέρος για ν' αντέξει κανείς το ποδαράτο. Τα απολυμαντήρια που ήταν πιο πέρα δεν είχαν καλή παραλία εκτός της βεβαρυμένης ιστορίας τους. Βέβαια το νερό ήταν θολό και καθάριζε παρακάτω.
Για Περαία, Μπαξέ, Αγία Τριάδα Πλαζ, ήταν ημερήσια εκδρομή, είτε με το καραβάκι, είτε με το ΚΤΕΛ και αρχηγό τον πατέρα που μετρούσε τις δραχμές και τις δεκάρες. Διακοπές πήγαιναν αυτοί που είχαν κάποια οικονομική άνεση, είτε στο Αρσακλή, είτε στο Ασβεστοχώρι. Υπήρχαν και κάποιοι που πήγαιναν εκτός Περαίας κλπ, στον Πλαταμώνα.
Αυτοί που ήταν απο χωριά εδώ γύρω πήγαιναν εκει στους παπουδες. Επαναλαμβάνω οτι οι πατεράδες ήταν κατακαλόκαιρο στη δουλειά.
Για τις ομπρέλλες θα δείτε την ανυπαρξία τους και σε παλαιότερες ελληνικές ταινίες. Υπήρχαν μόνο κάποιες ανοιχτόχρωμες ατομικές που κρατούσαν κάποιες γυναίκες και λέγονταν παρασόλια (απο το parasoleil). Παρασόλι ειχε και η γιαγιά μου και ήταν και για χρήση στην πόλη. Οι ομπρέλλες της βροχής όλες μαύρες, δεν θυμάμαι πως λέγονταν αλλά είχε σχέση με το parapluie.
Η Χαλκιδική ήταν άγνωστη και το μόνο που ακούγαμε ήταν η Καλλικράτεια που είχε καθαρή θάλασσα, αλλά πολλούς αχινούς. Εκεί μας πήγαιναν τη μεγάλη εκδρομή με το σχολείο. Στα χρόνια του πατέρα μου τη δεκαετία του '30, η μεγάλη εκδρομή γινόταν στη Ν. Κρήνη. Στα χρόνια μου τη δεκαετία του '60 άρχισαν να εμφανίζονται συχνότερα τα πλαστικά σωσίβια για τους πιτσιρικάδες. Εμείς χρησιμοποιούσαμε σαμπρέλλες απο ρόδες χρησιμοποιημένες και χιλιοκολημένες. Καλά τώρα για βατραχοπέδιλα και μάσκες, αυτοί που είχαν ήταν δακτυλοδεικτούμενοι." (Πληροφορίες: Christos Papanikolaou, Παλιές φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης)
Φωτογραφία, από τον David Bravo, αναρτημένη στη συλλογή της ομάδας "Παλιές φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης", απ' όπου μπορείτε να πάρετε περισσότερες πληροφορίες.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου