Αφιερωμένο σε όλους τους εφήβους...
Έχουμε μάθει να κολλάμε σε όλα ένα γιατί ... σου δίνω γιατί .... αισθάνομαι γιατί... αγαπάω γιατί...
Έτσι κάπως αυτό το γιατί το ταιριάζουμε παντού... ακόμα και στα παιδιά μας.... Σε αυτές τις υπέροχες ψυχές που πολλές φορές νομίζουμε οτι είμαστε οι κυρίαρχοι των ζωών τους.
Ζούμε μέσα από την ζωή των παιδιών μας και μερικές φορές μόνο μέσω αυτής. Τα μαθαίνουμε από μικρά να είναι γατζωμένα πάνω μας, τα χρησιμοποιούμε σαν βαρίδια για να βρούμε τις δικές μας χαμένες ισορροπίες. Δημιουργούμε σενάρια φόβου για να τα κρατήσουμε υπό έλεγχο, τα μαθαίνουμε να υπακούν τυφλά γιατί έτσι νιώθουμε καλοί γονείς..
Και τα παιδιά σιγά σιγά μεγαλώνουν... και προσπαθούν μέσα από αυτό το μονοπάτι, το δικό μας, να βρουν το δικό τους, κι εμείς περισσότερο εμπόδια παρά βοήθεια είμαστε... αφού δεν μπορούμε να παρακάμψουμε το Εγώ μας...
Ένα μεγάλο ποσοστό, είναι εκείνα τα "καλά" παιδιά, από τους "καλούς" γονείς, και τις "καλές" οικογένειες... πέρασαν στις εξετάσεις... σπούδασαν, παντρεύτηκαν κοινωνικά καταξιωμένους συζύγους και ακολούθησαν τον δρόμο που χάραξαν οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες των γονιών τους... και τους έκαναν περήφανους και έγιναν αυτά εσωτερικά δυστυχισμένα αφού δεν ξέρουν ποιό είναι το δικό τους μονοπάτι.
Και μέσα σε αυτές τις οικογένειες ίσως υπάρχουν και κάτι μικροί επαναστάτες, παιδιά που δείχνουν την δυσαρέσκειά τους απέναντι στην χειραγώγηση των γονιών τους... και ειναι τα δύσκολα παιδιά, τα παιδιά που πάντα, κατα τους άλλους, ζηλεύουν τον πετυχημένο αδελφό. Υπαίτια για τις αρρώστιες που έχουν οι γονείς τους και όλες τις καταστροφές που εχει υποστεί η οικογένεια... τα "προβληματικά".... και έτσι εξαγνίζουμε τις αποφάσεις μας σαν γονείς.
Όλα τα παραπάνω είναι συνέπεια του γιατί. Σ'αγαπώ γιατί είσαι καλό παιδί.... δηλαδή αν είσαι "κακό", παιδί μου, δεν σε αγαπώ; Αν δεν περάσεις παιδί μου, δεν αξίζεις; Αμα δεν ζήσεις την ζωή που δεν έζησα, δεν τα χεις καταφέρει, και έχω αποτύχει και γω σαν γονιός δεύτερη φορά;
Είναι παράλογο που δεν μπορούμε να πούμε στα παιδιά μας σ'αγαπώ για αυτό που είσαι παιδί μου, ΣΕ ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΙ έτσι όπως είσαι με τις αποφάσεις σου και τα σκαμπανεβάσματά σου, είμαι εδώ δίπλα σου να σε αγκαλιάσω, να σου δώσω την αγάπη μου αφήνοντας σε ελεύθερο να κάνεις τα λάθη σου, γιατι η ζωή σου σου ανήκει...
Δεν έχουμε πάρει χαμπάρι πως η ζωή έχει το δικό της ρυθμό κι εμείς δεν μπορούμε να προλάβουμε τίποτα. Μπορούμε μόνο να σταθούμε δίπλα στα παιδιά μας, να τους δώσουμε την αγάπη μας χωρίς γιατί... Να τα αγκαλιάσουμε και να τα ακούσουμε, χωρίς να τα κρίνουμε... Δεν είμαστε δικαστές, δάσκαλοι, γιατροί. Είμαστε απλά γονείς... και ο γονιός δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο ΑΓΑΠΗ... και αυτό δεν είναι καθόλου λίγο... φτάνει για να τα γιατρέψει όλα....
Γράφει η Μαρία Βορνιωτάκη, Ειδικευόμενη Νευρολογίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου