Η ζωή έχει έναν κανόνα: Ποτέ μην τα παρατάς!

Κι έρχεται η στιγμή στη ζωή που πραγματικά καταλαβαίνεις ότι όλα για κάποιο λόγο γίνονται.  

Μερικές φορές, δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε πλήρως, επειδή μάλλον δώσαμε βάση στο τι χάσαμε κι όχι σ’ αυτό που πραγματικά κερδίσαμε. Λίγη, ίσως, παραπάνω εμπειρία. 

Η ζωή έχει τα πάνω, τα κάτω, τα πολύ πάνω και τα πολύ κάτω της. Ο κόσμος υπακούει πλέον σε δύο επίπεδα, το ψεύτικο και το «πολύ ψεύτικο για να είναι αληθινό» καθώς κάπου εκεί ανάμεσα κρύβεται η αλήθεια. Ίσως το πραγματικό «εγώ» μας. 

Τελειωμένες καταστάσεις που μας κράτησαν πίσω κι άνθρωποι με αρκετή μιζέρια που πέρασαν από πάνω μας. Όμως, το λάθος μας ήταν το ίδιο το σκεπτικό μας, διότι νομίζαμε ότι ήταν δικές μας επιλογές και άτομα που εμείς διαλέξαμε να έχουμε δίπλα μας. Απλώς, ήταν μια ακόμη πλάνη του μυαλού μας για να κρυφτούμε πίσω από τον υποτιθέμενο εγωισμό μας. 

Στην πορεία το χάσαμε λίγο, μαζί και τον εαυτό μας. Μετά από κόπο τον ξαναβρήκαμε, νιώθαμε άδειοι κι αναρωτιόμασταν πού βρισκόμαστε. Νομίζαμε ότι κάναμε το σωστό, βλέποντας μόνο την πραγματική λάμψη των άλλων. 

Προσπαθήσαμε απεγνωσμένα να αναδύσουμε στην επιφάνεια τον καλό τους, αληθινό εαυτό, ενώ στην ουσία πνίγαμε τον εαυτό μας περισσότερο. Είτε ήταν οικογένεια, είτε ήταν σχέση. Και στο τέλος προδοθήκαμε από τον ίδιο μας τον εαυτό. 

Τώρα τι κάνουμε; Κρύβουμε τον εαυτό μας πίσω από μια λευκή, ανέκφραστη μάσκα, γεμάτη από εγωισμό και το συναίσθημα των απωθημένων να μας κυβερνούν. 

Είμαστε εμείς πλέον; Όχι. Απλώς υπάρχουμε κάπου εκεί μέσα. Πώς τολμάμε; Πώς έχουμε αυτή τη δύναμη; Να ζούμε κάπου εκεί μέσα… 

Εμείς είμαστε οι κυρίαρχοι του εαυτού μας. Χωνέψτε το! Και προχωρήστε παρακάτω. Πάρτε βαθιά ανάσα και σηκώστε το κεφάλι ψηλά. Ξέρω πονάει, ειδικά το αίσθημα ότι σου ξεριζώνεται η καρδιά. Αλλά αυτό είναι η ανθρωπιά και δεν πρέπει να κλείνουμε αυτόν τον διακόπτη. 

Το δικαίωμα να νιώθουμε, μας δόθηκε με το που γεννηθήκαμε αλλιώς δε θα υπήρχαμε και πρέπει να νιώθουμε τυχεροί γι αυτό, διότι κάποιοι, δεν μπορούν. Είτε γιατί έτσι έγιναν από αυτά που πέρασαν, είτε γιατί δεν τους το επιτρέπει η φυσιολογία τους. Οπότε, αφήστε το να σας κατακλύσει, να γίνεται ένα μ’ αυτό. Είτε είναι πόνος, είτε είναι χαρά. Μην το παλεύετε, γιατί είναι δυνατότερο από εσάς και κομμάτι του εγώ σας. 

Μπορεί να νιώσατε σκληροί κι ότι τίποτα δεν μπορεί να σας ρίξει κάτω, αλλά γίνατε ένα με τη μάζα των πληγωμένων. 

Δεν έχει σημασία πόσες φορές πληγωθήκατε. Σημασία έχει πόσα καταφέρατε να μάθετε απ’ αυτή την κατάσταση. Δεν έχει σημασία πόσες φορές πέσατε κάτω. Σημασία έχει πόσες φορές σηκωθήκατε με το κεφάλι ψηλά. 

Δε θα ξεχάσεις τι συνέβη… Γιατί το παρελθόν ποτέ δεν πέθανε, δεν είναι καν παρελθόν. Ζει μαζί σου, αλλά μην το αφήνεις να ζει εις βάρος σου. Διότι, έτσι πληγώνεις τους άλλους όπως σε πλήγωσαν. 

Προχώρα, μη σταματάς. Ήταν μια ακόμη δύσκολη στιγμή. Κάτι ή κάποιος θα έρθει και για σένα. Αργά ή γρήγορα. Δεν έχει σημασία. 

Έρχεται πάντα μια στιγμή στη ζωή που πρέπει να σταματήσεις να διασχίζεις ωκεανούς γι ανθρώπους που ούτε καν πήδηξαν μια λακκούβα νερό για σένα. 

Η ζωή έχει έναν κανόνα: Ποτέ μην τα παρατάς! 

Γράφει ο Αριστείδης Τσοπανάς

ΠΗΓΗ