Έχετε φανταστεί ποτέ πώς θα ήταν ο κόσμος μας αν στο σχολείο διδασκόμασταν το μάθημα της αγάπης; Ναι, καλά ακούσατε… το μάθημα της αγάπης! Μαθαίνουμε να γράφουμε, να μετράμε αλλά δεν μαθαίνουμε να αγαπάμε!
Ξέρουμε όλοι κάτι λίγο από γεωμετρία, ιστορία, φυσική, γλώσσα, χημεία, αλλά ξέρουμε πώς να αγαπάμε; Και πρώτα απ’ όλα πώς να αγαπάμε εμάς τους ίδιους;
Τίποτα στον κόσμο δεν αναπτύσσεται, δεν ευδοκιμεί και δεν ανθίζει αν δεν το αγαπάς… Το λουλούδι αν δεν το ποτίσεις και αν δεν του ρίξεις λίπασμα, θα μαραθεί… Το χρυσόψαρο αν δεν το ταΐσεις και αν δεν καθαρίσεις το νεράκι του στην γυάλα, θα πεθάνει… Ακόμη και στα άψυχα πράγματα συμβαίνει αυτό… Το φαγητό δεν θα σου βγει νόστιμο αν το κάνεις βιαστικά, αν δεν έχεις υπομονή να περιμένεις μέχρι να «δέσουν» τα υλικά και αν δεν το κάνεις με κέφι και μεράκι… Με άλλα λόγια, αν δεν δείξεις αγάπη και φροντίδα σε κάτι, είτε είναι έμψυχο είτε άψυχο, θα σου πεθάνει…
Επομένως, το ίδιο πράγμα συμβαίνει και με εσένα τον ίδιο… πώς θα ανοίξεις τα φτερά σου να πετάξεις αν δεν μάθεις να σε αγαπάς; Κάποια στιγμή θα βρεθεί κάτι ή κάποιος και θα σου τα σπάσει. Αν όμως έχεις μάθει να αγαπάς τον εαυτό σου θα βρεις τον τρόπο να κολλήσεις τα φτερά σου και θα ξαναπετάξεις… και πίστεψε με μετά θα μπορείς πάντα να πετάς.
Δεν είναι τυχαίο ότι η αγάπη για τον εαυτό μας απαντάται σε πολλές θρησκείες. Ο Βούδας είχε πει: « Ψάξε ολόκληρο το σύμπαν για αυτόν που αξίζει να αγαπήσεις περισσότερο από τον εαυτό σου αλλά δεν θα τον βρεις πουθενά. Μην ξεχνάς να αγαπάς τον εαυτό σου και να του δίνεις την στοργή σου». Πολύ όμορφα και λιτά είπε το ίδιο πράγμα και ο Ιησούς: «Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν». Άρα καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικό πράγμα είναι να ΣΕ αγαπάς… Γιατί αν δεν αγαπάς τον ίδιο σου τον εαυτό που τον βλέπεις καθημερινά, που κάνεις τα πάντα μαζί του, που γεννιέσαι και πεθαίνεις μαζί του, τότε με ποιόν; Αν δεν μάθεις να σε αγαπάς, πώς θα αγαπήσεις τους άλλους;
Κάπου διάβασα ότι δεν μπορείς να γεμίσεις το ποτήρι κάποιου άλλου εάν το δικό σου δεν έχει νερό και αντίστοιχα δεν μπορείς να ανάψεις το κερί κάποιου εάν η δική σου φλόγα δεν είναι αναμμένη… Από τότε αυτά τα λόγια χαράχθηκαν μια για πάντα στην μνήμη μου και κάθε φορά που νιώθω «ανήμπορη» να βοηθήσω κάποιον συνάνθρωπό μου σκέφτομαι ότι μάλλον πρέπει να στραφώ μέσα μου, να βρω το δικό μου φως για να μπορέσω να φωτίσω τις ψυχές των άλλων. Να θυμάσαι πάντα πως γεννηθήκαμε να αγαπάμε… Και αφού ο δημιουργός μάς μας έφτιαξε με αγάπη, πώς να μην είμαστε εμείς οι ίδιοι η αγάπη;
Καλλιέργησε, λοιπόν, την αγάπη που έχεις μέσα σου, τον κήπο της ψυχής σου και άφησε έπειτα την ευωδιά των λουλουδιών να εξαπλωθεί στους κήπους των άλλων…
Κατερίνα Καραβαγγέλη
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου