Γράφει η Μαρία Πολυμήλη
Κάπου στο απέραντο χάος του σύμπαντος, κοντά σε ένα συνηθισμένο αστέρι, τον ήλιο, υπάρχει ένας γαλάζιος πλανήτης. Η γη που μας φιλοξενεί.
Εκεί όπου η θάλασσα καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος, όπου το νερό κυριαρχεί γύρω μας μας, αλλά και μέσα μας.. Εκεί, έχουμε χτίσει τα σπίτια μας, έχουμε αγαπήσει, έχουμε κάνει όνειρα… Εκεί είναι ο κόσμος μας.
Η κόρη αυτή του Αιθέρα και της Μέρας, με τις ανυπέρβλητες δυνάμεις, η θάλασσα, στέκει περήφανα ανά τους αιώνες, διαμορφώνοντας τα πάντα, με την απεριόριστη ενέργεια που υποβόσκει σε κάθε κίνηση της.
Σαν βρεθείς κοντά της μην αμελήσεις να κλείσεις τα μάτια, να σωπάσεις τις σκέψεις και τα συναισθήματα σου.
Στον νου σου να ακούς μονάχα τα κύματα να παίζουν με τα «ακροδάχτυλα» τους στην ακρογιαλιά.
Αν επιτρέψεις να ενωθεί μαζί σου, κάθε ένα από δαύτα καθώς υποχωρεί τραβάει μαζί του τις πίκρες σου. Μπορείς να το νιώσεις στην καρδιά, σαν ένα φτερούγισμα μακαριότητας. Να αισθανθείς το χρυσό που περιέχει η υπόσταση της, να προστατεύει το σώμα σου.
Η αλμύρα της μπορεί να κλείσει πληγές. Πληγές που ανοίγουν όχι μονάχα στο σώμα, αλλά και στην ψυχή.
Μπορεί να καθαρίσει πολλά με το άγγιγμα της, με τον ήχο της. Με τους κρότους των βότσαλων της, που ταράζει την ηρεμία και την σταθερότητα τους σαν αγριεύει, η παντοδύναμη, η θάλασσα.
Ήρεμη, θυμωμένη, δεν σταματά να γιατρεύει όποιον βρεθεί κοντά της.
Κλείσε τα μάτια, αφουγκράσου κάθε ανάσα σου να γίνεται ένα μαζί της και αφέσου στον θεραπευτικό ήχο της να τραβήξει μακριά κάθε περιττή σκέψη σου. Να τα πάρει στα βάθη της ώστε να εξαγνίσει όλη την θλίψη σου.
Άφησε το κορμί σου να πάλλεται αρμονικά στην άβυσσο της και άσε το αλάτι της να σπάσει όλα τα «μάγια» που σε κρατάνε έρμαιο της ύλης. Δέσμιο ληγμένων συναισθημάτων που σε τραβάνε ερμητικά κάτω στον βούρκο της ζωής.
Επέτρεψε της να σε απελευθερώσει από σκέψεις άλλων, που σαν έσμιξαν με τις δικές σου, σε έδεσαν σε έναν περιορισμό παροδικό που μοιάζει αιώνιος.
Άσε το αλάτι όπως διαβρώνει το μέταλλο με την σκουριά, να εξαφανίσει ότι σε κρατάει αιχμάλωτο, μακρυά από την ευτυχία. Μακρυά από τον εαυτό σου.
Η θάλασσα μπορεί. Μπορεί να γιάνει το σώμα σου και να θρέψει το πνεύμα σου.
Άστην να σου φανερώσει τις πληγές που ξέχασες γιατί επέλεξες να κρύψεις και τώρα τρων τα σώθηκα σου. Επέτρεψε τους να φανερωθούν στον αφρό, στα κύματα και έπειτα να σπάσουν στα βράχια που στέκουν εκεί εκατομμύρια χρόνια, γενναία και ακέραια λησμονώντας στιγμές λαμπρότερες, απλούστερες.
Άστην να ρουφήξει με την ορμή της στον πυθμένα της κάθε «αρρώστια» σου, μαζί με ότι την προκάλεσε.
Ψυχή τε και σώματι παραδώσου.
Άκου το Όλο μέσα από την απόλυτη γαλήνη της βουβής φωνής της. Το Σύμπαν, ο Θεός, ρέει μέσα μας, έξω, γύρω μας. Νιώσε το!
Πάψε να πνίγεσαι στην στάθμη της όπως και στα προβλήματα, που με δυσκολία αντιμετωπίζεις.
Δες το δώρο της ζωής και πνίξε ότι δεν αλλάζει!
Κι όσο την κοιτάς, όσο σε αγγίζει, να γίνεσαι ένα. Ένα με την φύση, την πρώιμη μάνα που σε γέννησε. Που μας έπλασε όλους.
Εκεί υποβόσκει η γαλήνη μας.. σε κάθε τι φτιαγμένο από το Παν. Σε τίποτα που χέρι ανθρώπινο έχει πλάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου