Γράφει η Μαρία Σταυρίδου
Καταπίνω… σχεδόν χωρίς να μασάω, σχεδόν χωρίς ν΄ανασαίνω… συνεχίζω να καταπίνω και ταυτόχρονα να διαολοστέλνω τον εαυτό μου. Η σκέψη επαναστατεί, η φωνή που αδυνατεί να επιβληθεί στον λάρυγκα, κραυγάζει να σταματήσω να μπουκώνω το στόμα, για να λυτρώσω με τον πιο λάθος τρόπο την ψυχή…
Σε μια γωνιά το κάτοπτρο προσπαθεί απεγνωσμένα να μου αποδείξει πως δεν έχω άλλα περιθώρια, πως το κορμί μου έχει παραιτηθεί σχεδόν χωρίς τη θέληση του, ανήμπορο υπακούει στις εντολές της τρέλας μου και συνεχίζει να κάθεται στο τραπέζι μπροστά σ΄ένα παραγεμισμένο πιάτο, που έχει μεταμορφώσει όλες τις πληγές της ψυχής μου στις πιο λαχταριστές λιχουδιές αυτού του κόσμου. Τις βλέπω και σχεδόν με λύσσα ορμάω να τις καταβροχθίσω, να τις μασήσω με όλη μου τη δύναμη, να τις κομματιάσω, να τις αναγκάσω να νιώσουν τον πόνο που μου χάρισαν, να τις εξαφανίσω!
Ξέρω πως αν σηκώσω το βλέμμα προς το κάτροπτρο θα αηδιάσω… ξέρω πως αν σηκώσω το βλέμμα θα ξεράσω…
Μια ξεπεσμένη καλλονή μιας άλλης εποχής, που απεγνωσμένα προσπαθεί να ψιθυρίσει πως πονάει, πως δεν αντέχει άλλο, πως το μόνο που θέλει είναι να ξεφύγει από αυτό το αδιέξοδο.
Όλα μαύρα, όλα παραδομένα σ΄ένα βαρύ αισθημα απελπισίας και το διαολεμένο πιάτο μπροστά μου δεν λέει ν΄αδειάσει. Για άλλη μια φορά νικημένη από την ίδια μου την τρέλλα και όμως… θα΄θελα σε μια γωνιά ν΄ανάψει ένα μικρό κερί ελπίδας…
Είναι τραγικά αστείο ν΄αναζητώ ένα μικρό φως όταν εγώ η ίδια δεν επιτρέπω τον ήλιο να φωτίσει μέσα στο σπιτικό μου, όταν εγώ η ίδια απαγορεύω τη ζωή να μου θυμίσει πως γεννήθηκα για να πληγώνομαι, να δοκιμάζομαι, ν΄αγωνίζομαι και γιατί όχι κάποιες φορές να βγαίνω βαριά λαβωμένη από τη μάχη και κάποιες άλλες νικήτρια στεφανωμένη.
Το πιάτο επιμένει να με προκαλεί… θέλω να σταματήσω… θέλω να επιβληθώ… ξέρω πως καμιά μπουκιά δεν θα γιάνει τις πληγές που ακόμη αιμορραγούν, καμιά μπουκιά δεν θα καλύψει το κενό που βασανίζει την ψυχή μου και το χειρότερο… ξέρω πως μόλις αδειάσει το πιάτο ο πόνος και η απελπισία θα΄χουν θεριέψει ακόμη περισσότερο.
Ξαφνικά ακούω μια κραυγή που με τρομάζει… πόσο περίεργο το σπίτι έρημο όπως και πρώτα… και όμως… κάτι έχει αλλάξει… το πιάτο βρίσκεται πεταμένο μέσα στον νεροχύτη, οι λιχουδιές τώρα φαντάζουν σαν λερωμένα υπολλείματα που ανακάτεψαν ξένοι εισβολείς.
Αισθάνομαι σαν ν΄απαλλάχτηκα από βαρύ, ασήκωτο φορτίο. Καθαρίζω τον νεροχύτη και μουδιασμένη ανοίγω το παράθυρο. Ο κήπος αν και απεριποίητος έχει καλωσορίσει την άνοιξη και φαντάζει τόσο απίστευτα όμορφος.
Χωρίς να το θέλω χαμογελάω… ασυναίσθητα αναλογίζομαι πόσο καιρό έχω να μυρίσω ένα λουλούδι, να περτατήσω στη φύση, ν΄ακούσω τα αηδόνια να γιορτάζουν τη ζωή, να χαλαρώσω με της θαλασσας το νανούρισμα… να θαυμάσω το θαύμα της ζωής…
Τα μικρά θαύματα της ζωής, που θεωρώ δεδομένα, η ανάσα, η ματιά, η αφή και ναι… η γεύση… που προσφέρει και δεν τιμωρεί.
Δώρα σημαντικά που τ΄απαξίωσα… άραγε γιατί;
Η ανάγκη να κρυφτώ από τον ίδιο μου τον εαυτό, να τον τιμωρήσω, να τον απαξιώσω γιατί έκανα λάθη ή γιατί κάποια στιγμή έχασα την πίστη μου, γέννησε αυτό το τέρας. Το φώναξαν ‘Βουλιμία’ και εγώ αφαίθηκα δίχως δεύτερη σκέψη στην αρρωστημένη του επιθυμία…
Σπάστε το πιάτο στο νεροχύτη, πετάξτε το με φόρα έξω από το παράθυρο, κομματιάστε το και απαλλαγείτε από τα σκουπίδια που σας κατατρώνε την ψυχή.
Η ψυχή θα ταϊστεί με αγάπη και με πίστη πως το αύριο θα φέρει μια νέα δοκιμασία, μα και μια νέα ευκαιρία που θα ομορφύνει τη ζωή.
©2024 Μαρία Σταυρίδου
Αρθρογράφος – Λογοτέχνιδα
Click here for more...
from #Bangladesh #News aka Bangladesh News Now!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου