Αναρωτιέμαι πως κατάντησα έτσι…
Παλεύω να διακρίνω αν αυτός που διείσδυσε μέσα στο μυαλό και το κορμί μου και με μετάλλαξε σ΄αυτό το τέρας που στέκεται αγέλαστο μπροστά μου, έχει αφήσει κάποιο ίχνος.
Είμαι αποφασισμένη να τον ανακαλύψω, να τον ξεντροπιάσω…
Πώς τόλμησε να μ΄ενοχλήσει;
Πώς τόλμησε ν΄απλώσει την κακία και τη ζήλια του πάνω μου;
Κλείνω για μια στιγμή τα μάτια και αναζητώ την εικόνα εκείνης της χαμογελαστής γυναίκας, που είχε φορέσει σε όλους φτερά αγγέλου.
Που είχε τη βεβαιότητα πως κανείς δε θέλει να της κάνει κακό.
Που είχε τη σιγουριά πως όλα θα πάνε καλά….
Μα τω Θεώ ακούγεται σαν παραμύθι μεσαιωνικό, που χάθηκε στο παλιό σκοροφαγωμένο κομό.
Σήμερα είναι γνωστό, επιβιώνει μόνο ο σκληρός, ο ανόητα θρασύς εγωισμός, ο ζηλιάρης που έχει αναλάβει τον ρόλο ‘Φίλος καλός’, ο μοχθηρός, ο πρόστυχος, ο αβάσταχτα κακόβουλος και η λίστα κάθε μέρα μεγαλώνει και εμείς συνεχίζουμε ν΄αδιαφορούμε, γιατί μια ασταμάτητη φωνή ψιθυρίζει πως όλα είναι καλά αφού ο κίνδυνος βρίσκεται μακριά… πολύ πολύ μακριά… γιατί η αλλοίωση της ηθικής και της ψυχής γίνεται στα σπίτια τα διπλανά, στους γείτονες που φωνάζουν αδιάκριτα δυνατά, στους μακρινούς συγγενείς που δεν έχουμε υποχρέωση να πούμε ‘Χρόνια Πολλά’, στους ξεχασμένους φίλους που φύγαν χιλιόμετρα μακριά…
Έτσι ο φόβος νανουρίζεται με την πιο μεγάλη ψευτιά…. πως όλα είναι καλά…
Έσβησε η καλημέρα στη γειτονιά. Έσβησε η ευγένεια στ΄άσπρα μαλλιά. Έσβησε το χαμόγελο στα νέα παιδιά.
Μια κατήφεια, μια μουρμούρα, μια γρουσουζιά και η μόνη αιτία, πως όλα συμβαίνουν γιατί δεν εξελιχθήκαμε αρκετά ευρωπαϊκά. Γι΄αυτό αποφασίσαμε να πάμε μπροστά, πετώντας βιβλία, ματωμένα βραβεία, ήρωες και την καημένη τη γιαγιά, που δεν έχει που να πει πια τα παραμύθια για τον μαρμαρωμένο Βασιλιά και τις χαμένες πατρίδες στην ξενιτιά.
Μια αλλοπρόσαλη συμπεριφορά χωρίς ιδανικά, χωρίς πίστη, χωρίς καρδιά, σ΄έναν στημένο αγώνα δρόμου, που τώρα πια πάντα φτάνουμε ιδρωμένοι, τελευταίοι στη σειρά…
Βλέπεις μαράθηκε για πάντα το στεφάνι από ελιά και οι κόρακες φωνάζουν επιδεικτικά:
‘Μας τελείωσε η ιστορία που γράφτηκε με αίμα, με ήρωες, με καρδιά. Ξεφτίλα να μιλάς για ιδανικά εσύ, που μαγαρίζεις καθημερινά αυτήν τη γη την ιερή, που θα σου κλέβω κομμάτι – κομμάτι όσο εσυ θα κοιμάσαι στα Δημόσια υπνωτήρια και θα ψηφίζεις πεισματικά… Όλα καλά’.
Και είναι ν΄αναρωτιέται κανείς…
Πως στο καλό χάσαμε έτσι τον εαυτό μας ρε παιδιά;
©2024 Μαρία Σταυρίδου
Αρθρογράφος * Λογοτέχνιδα
Click here for more...
from #Bangladesh #News aka Bangladesh News Now!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου