Η απαισιοδοξία είναι θέμα διάθεσης. Η αισιοδοξία είναι θέμα θέλησης.

Υπάρχουν μέρες που ο κόσμος μοιάζει να ξεθωριάζει. Το φως χάνει τη λάμψη του, οι λέξεις βαραίνουν και οι σκέψεις μπλέκονται σε σκοτεινά μονοπάτια. Η απαισιοδοξία τότε εισβάλλει σαν ανεπιθύμητος επισκέπτης, χωρίς να ρωτήσει, χωρίς να εξηγήσει. Κατοικεί μέσα μας όχι σαν επιλογή, αλλά σαν αντανάκλαση μιας διάθεσης. Είναι σαν σύννεφο που σκεπάζει τον ουρανό – δεν το καλούμε, μα έρχεται.

Η αισιοδοξία, όμως, είναι αλλιώς. Δεν πέφτει από τον ουρανό, δεν προσφέρεται απλόχερα. Θέλει κόπο. Είναι μια φωτιά που πρέπει εσύ να την ανάψεις, να την κρατήσεις ζωντανή, να την προστατέψεις από τους ανέμους της αμφιβολίας. 

Είναι μια πράξη επιμονής. Να χαμογελάς ενώ μέσα σου βρέχει. Να προχωράς ενώ το έδαφος τρέμει κάτω από τα πόδια σου. Να βλέπεις το θαύμα, εκεί που οι άλλοι βλέπουν το τέλος.

Η απαισιοδοξία είναι εύκολη. Δεν χρειάζεται κόπο για να παραδοθείς στη σκιά. Είναι μια παθητική κατάσταση, ένα βύθισμα. Αντίθετα, η αισιοδοξία είναι μια απόφαση. Ένα πείσμα. Μια αντίσταση απέναντι στην παραίτηση. Είναι η τέχνη να βλέπεις μέσα από τα ραγίσματα του κόσμου λίγο φως – και να το κάνεις πυξίδα.

Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι γεννημένοι αισιόδοξοι. Μα όλοι μπορούμε να γίνουμε. Όχι με ψεύτικα χαμόγελα και άρνηση της πραγματικότητας, αλλά με την πίστη πως, όσο κι αν λυγίσεις, μπορείς να ξανασηκωθείς. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στη διάθεση και τη θέληση, γράφεται η ιστορία μας.

Επιμέλεια: anexitilo.net