Η φράση «Ολάνθιστος γκρεμός της γυναικός το σώμα» του Νίκου Καζαντζάκη αποπνέει ταυτόχρονα ποίηση, δέος και φιλοσοφικό βάθος. Σε επτά μόλις λέξεις, ο συγγραφέας κατορθώνει να συμπυκνώσει μια ολόκληρη κοσμοθεωρία για τη γυναικεία φύση, τη σαγήνη, την πρόκληση και την καταλυτική επίδραση του θηλυκού πάνω στον άντρα και την ύπαρξη γενικότερα.
Από τη μία πλευρά, το σώμα της γυναίκας περιγράφεται ως ολάνθιστος, γεμάτος άνθη — δηλαδή ζωή, ομορφιά, γονιμότητα και ελκυστικότητα. Είναι το σύμβολο της δημιουργίας, της φύσης που γεννά και τρέφει, της αισθητικής πληρότητας. Από την άλλη, όμως, είναι γκρεμός — ένα σημείο κινδύνου, μια πτώση πιθανή, μια ανεξέλεγκτη δύναμη που μπορεί να σε παρασύρει στο άγνωστο, στο πάθος, ακόμη και στην καταστροφή.
Αυτός ο οξύμωρος συνδυασμός, των λουλουδιών με τον γκρεμό, εκφράζει τέλεια την αντίφαση που συχνά ενυπάρχει στην ανθρώπινη επιθυμία: η γυναίκα δεν είναι μόνο αντικείμενο θαυμασμού ή έμπνευσης, αλλά και πηγή σύγχυσης, πάθους, φόβου. Ο Καζαντζάκης, με τη βαθιά του γνώση της ανθρώπινης ψυχής και του ελληνικού πολιτισμού, δεν την εξιδανικεύει μονόπλευρα, αλλά την παρουσιάζει ως δύναμη διττή — ιερή και επικίνδυνη μαζί.
Η φράση αυτή είναι, ουσιαστικά, ένας ύμνος στη γυναικεία δύναμη, αλλά και μια προειδοποίηση για την ισχύ της. Το σώμα της γυναίκας είναι ένας τόπος που ο άντρας μπορεί να χαθεί — όχι μόνο με την αρνητική έννοια, αλλά και με την έννοια της υπέρβασης, της έκστασης, του ξεπεράσματος των ορίων του εαυτού του.
Συνοψίζοντας, ο «ολάνθιστος γκρεμός» της γυναίκας είναι ο τόπος όπου η ζωή συναντά τον θάνατο, η ομορφιά τον κίνδυνο, και η έλξη την πτώση. Είναι η αλήθεια της ανθρώπινης επιθυμίας, η οποία σαγηνεύει όσο και φοβίζει. Και ίσως τελικά, μέσα από αυτήν τη ρήση, ο Καζαντζάκης μας προσκαλεί όχι να αποφύγουμε τον γκρεμό, αλλά να τον τιμήσουμε — με πλήρη επίγνωση της ομορφιάς και του ρίσκου του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου